საშობაო ინტერვიუ რეზო ჭეიშვილის ბუხრის წინ _ თოვლისა და ტელევიზორის გარეშე

 

ქრისტესშობიდან ორი ათასი წლის 7 იანვარს, დილით, ჭეიშვილების სახლის ზღურბლს რომ გადავაბიჯე, მაშინვე მეკვლე გავხდი.

თუ ისეთი რანგის მწერალმა, რეზო ჭეიშვილი რომ არის, წლეულს საეტაპო მნიშვნელობის ნაწარმოებები შექმნა, კოლეგა-ლიტერატორებთან თავმოწონების სრული უფლება მექნება, როგორც მეფეხურს.

მეკვლეობა ხომ „გავინაღდე“ და „გავინაღდე“, ხელს ეს ინტერვიუც „ქე გამოვაყოლე“, თანაც, რა პირობებში აღებული: გემრიელად გუზგუზებდა ცეცხლი ოტია იოსელიანის ხელით ამოყვანილ, აგურებით მოკვარახჭინებულ ქართულ ბუხარში, ქალბატონი მარინა მეფეხურისათვის სახელდახელო ტაბლას ამზადებდა, საწერ მაგიდას კი იქით-აქეთ ვუსხედით: მწერალი და მკითხველი!

სურათი ნამდვილად უფრო სრულყოფილი იქნებოდა, ზამთრის ფონიც რომ დაგვერთო. მაგრამ, სამწუხაროდ, აღარსად იყო ის ლამაზი თოვლიანი დღე, შალიკო ხვინგიაძეს და მის თანამესუფრეებს ფანტაზიას რომ უღვივებდა:

„გადაუღებლად თოვდა, ბარდნიდა. კარგა ხანი იყო, ასე ხვავრიელად არ ჩამოეთოვა ამ მხარეში. საღამოვდებოდა. ბინდბუნდში იძირებოდა წყალწითელას ხეობა. მოწამეთასა და გოდოგნის კირქვიანი ფერდობები. შებურულ სითეთრეში ინთქმეოდა გორებზე შეფენილი წითელი აგურის სახლები. თოვლით მოარშიებული ღობე-მესერი, შესუდრული ხე და ბუჩქი: მსხვილ-მსხვილი ფანტელები ადნებოდა რკინიგზის აპრიალებულ, მკრთალად ავერცხლილ ლიანდაგებს. შეციებული. უაღრესად გაოცებული ყვავები ყრანტალებდნენ დროდადრო, მავთულებზე.“

 

_ ბატონო რეზო, როგორ მკვეთრ პეიზაჟებს და პორტრეტებს აღწერთ ხოლმე თქვენს ნაწარმოებებში! ისეთი დაკვირვებული თვალი გაქვთ, უნებლიეთ მიჩნდება კითხვა: ხომ არ ხატავთ?

_ არა. ისე, ბავშვობაში ხატვა არა, მაგრამ ასლის გადაღება კი შემეძლო. მახსოვს, ერთხელ მიჩურინის დახატვა დამავალა ჩემმა ბიოლოგიის მასწავლებელმა. ფანქარი და საშლელი მქონდა. უჯრედების მიხედვით გადიდება ვიცოდი და... გადავიღე სურათი. მოზრდილი სურათი იყო. მასწავლებელმა კაბინეტში დაკიდა. მეტი არასოდეს არაფერი დამიხატავს.

_ თქვენი პროზის განუყრელ აქსესუარად მიაჩნიათ: გროტესკი, ირონია, სარკაზმი... მაინც, როდის და რატომ იგრძენით მისი საჭიროება?

_ დრო გახლდათ ისეთი, დრო.

მე იმგვარ ხელისუფლებაში გავიზარდე, სადაც ადამიანი იყო მთლიანად გაორებული. მთლიანად, აბსოლუტურად! ე.ი. ერთს ლაპარაკობდა, მეორეს ფიქრობდა. ტვინში ისე ჰქონდა გამომუშავებული (განსაკუთრებით _ თანამდებობის პირებს), რომ იცოდა: იქ ისე უნდა ეთქვა, აქ _ ასე... აბსოლუტურად განსხვავდებოდა მისი ყოველი სიტყვა. სწორედ ეს იძლეოდა საბაბს ირონიისა და სარკაზმისათვის.

_ როგორ ფიქრობთ, თქვენს ლიტერატურულ იუმორს ხომ არ ჩრდილავს გროტესკი და სარკაზმი? და აქვე გკითხავთ: თქვენი პოპულარობის მიზეზიც ეს ხომ არ არის?

_ ხო!.. არა, არა! არ ჩრდილავს!

ალბათ, მთავარია მაინც წარსულის ნოსტალგია. სევდა _ ცხოვრების განვლილი ეტაპების...

_ პირველი მოთხრობები უნივერსიტეტის ალმანახ „პირველ სხივში“ დაბეჭდეთ. ჩემი ბავშვობის წიგნებიდან კარგად მახსოვს „ალ-რაზაკის სიკვდილიც“, რომელიც კონსტანტინე ლორთქიფანიძემ „ერთი მოთხრობის ბიბლიოთეკის“ გრიფით გამოსცა. თქვენ თვითონ რომელ ნაწარმოებს თვლით პირველ სერიოზულ მწერლურ ნაშრომად?

_ თუნდაც იმავე „ალ-რაზაკის სიკვდილს“, ალბათ.

არ მიფიქრია ამაზე, მაგრამ მაინც... ეს, შედარებით, დამთავრებულია.

_ რომანს „ჩემი მეგობარი ნოდარი“ რვა წლის შემდეგ სათაური (და არა მარტო სათაური) შეუცვალეთ და დაარქვით „ქალაქში დინოზავრები დადიან...“ არც პირველი სათაური ჟღერდა ურიგოდ. რამ განაპირობა ეს ცვლილება _ თვით ნაწარმოების ახალმა რედაქციამ, თუ... მიგაჩნიათ, რომ ამ სათაურით მეტი და უკეთ თქვით?

_ რასაკვირველია, ახალი სათაური კარგი იყო. მაგრამ მე მერე მივხვდი, რომ შევცდი. ამით ბევრი დავაშავე, ჩემთვისაც... იმიტომ, რომ არ შეიძლება შეცვლა სათაურის. ეს ახასიათებდა კონსტანტინე ლორთქიფანიძეს...

_ „ძირს სიმინდის რესპუბლიკას“ „კოლხეთის ცისკარი“ რომ დაარქვა მოგვიანებით?

_ მერე კიდე _ რაღაცა, და ბოლოს ვიღაცამ უთხრა, ბარემღა „ბატი-ბუტი“ დაარქვიო.

_ ერთხელ გკითხეთ, ვინ არის, „დინოზავრების“ (იგივე _ „ნოდარის“) მთავარი გმირის პროტოტიპი-მეთქი (იმიტომ, რომ სწორედ ეს გმირია 50-60-იანი წლების ჭეშმარიტი ქუთაისური ხასიათის მატარებელი). თქვენ დამისახელეთ კიდეც _ პოეტ ირაკლი ბაზაძის ძმა.

რაკი ასეთი ნაწარმოები შეგაქმნევინათ, ჩანს, ნოდარ ბაზაძე მართლაც კოლორიტული კაცია.  ბატონო რეზო, თუ შეიძლება, ზედაპირული პარალელი გაავლოთ თქვენს გმირსა და პროტოტიპს შორის, რომ ვიგრძნოთ: რით დაგაინტერესათ?

_ ჩემი ახლობელი გახლდათ და ბავშვობიდან განუყრელი მეგობრები ვიყავით.

მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ მარტო ნოდარია ნაგულისხმევი, მაინც კრებითია. ძირითადად კი ის არის, ცხადია.

_ საერთოდ, პროტოტიპები რამდენად გეხმარებიან, ბატონო რეზო, წერის პროცესში?

_ არ არსებობს მაგათ გარეშე.

_ კონკრეტულ მაგალითს ხომ ვერ მეტყოდით?

_ აი, ხელში რომ გიჭირავს წიგნი _ „შალიკო ხვინგიაძის“ თავგადასავალი...

კონკრეტული მანდ არავინაა.

მე მიმითითეს, თითქოს ვიღაცა არის ასეთი _ გიგიაძე, ნუ, გავიკითხე სადღაც, სადღაც და აღმოჩნდა უფერული ტიპაჟი (სხვების მონაყოლიდან), არ დამაინტერესა.

მაგრამ იყო ასეთი კაცი, კირილიჩს ეძახოდნენ _ აგერ, ადგილმრეწველობის კლუბის დირექტორის მოადგილე. სულ კაბინეტში იჯდა, ძალიან კარგი, კორექტული ფიგურა იყო. ჰოდა, ბევრი რამ მისგან ავიღე და ასე. კრებითია ესეც, შალიკო ხვინგიაძეც.

_ „ცისფერი მთების“ პერსონაჟებსაც უამრავი ცხოვრებისეული პროტოტიპი ეყოლებათ. მაგრამ მაინც, ხომ არ გქონდათ განსაკუთრებული საბაბი, როცა ამ ნაწარმოების შექმნის იდეა გაგიჩნდათ?

_ როგორ არ მქონდა.

იქ რაც ხდება, ეს მე თვითონ გადამხდა.

ჰოდა, მერე დავწერე მოთხრობა. უფრო სწორად, ჯერ პიესა იყო ეს, ვერავის წავაკითხე და მოთხრობა დავწერე. მერე პიესა ძალით წავუკითხე ელდარ შენგელაიას, ჩემი სცენარით „სამანიშვილის დედინაცვალს“ რომ იღებდა, მაშინ. ელდარმა თქვა, მე გადავიღებო. მე ვუთხარი, სცენარი აქედან არ გამოვა-მეთქი. კი გამოვაო. ჰოდა, გადაიღო.

სულ ვფიქრობდი მთელი გადაღებების მომენტში, შეცდომაში შევიყვანე ეს კაცი-მეთქი. იმიტომ, რომ აქ არ არის არც სიმღერა, არც ცეკვა, არც სიყვარული, მხოლოდ და მხოლოდ ლაპარაკია...

მაგრამ დღემდე არ ჩამოდის ეკრანიდან!

_ ბატონო რეზო, იქ ხომ საოცარი ტიპაჟებია! მაყურებელს თუნდაც მარკშეიდერს რა დაავიწყებს!

_ პირველად მე ელდარს შევთავაზე თემა მარკშეიდერზე.

იმ პიესაში მარკშეიდერი კი არ იყო, იქ იყო ვულკანოლოგი, მაგრამ მე მარკშეიდერის ტიპი საერთოდ თავიდან ავიღე და გავაკეთე.

მერე, პიესა რომ წავაკითხე ელდარს, იქ ჩავსვით.

_ რადგან იცოდით: „ერთი მარკშეიდერი ყოველთვის საჭირო იყო?“

_ ეს საიდან მოხდა... დეიდაშვილი მყავდა და ახლაც მყავს. მუშაობამ და ჯაფამ ბავშვობა დააკარგვინა. გელათის მაღაროებში მუშაობდა... ერთხელ მოვიდა და ვკითხე, ამირან, რას აკეთებ-მეთქი. მარკშეიდერი ვარო, ჩუმად მითხრა.

?!. 50-იანი წლებია, სტალინი ცოცხალია...

მე ვთქვი, რამეში ხომ არ ჩაითრიეს, ვისი მარკშეიდერია-მეთქი. მომეჩვენა, რომ... დივერსანტები არ გველანდებოდა მაშინ სულ? (იცინის)

ორჯერ დამემართა ასეთი რამ.

მეორედ _ ერთ კაცზე მითხრეს, აუდიტიაო. მე ვიფიქრე, რა ეშმაკია ეს აუდიტი-მეთქი!..

_ „ცისფერი მთები ანუ დაუჯერებელი ამბავი“ თქვენი ნაწარმოებების ყველაზე წარმატებული ეკრანული ვარიანტია, საბჭოთა კავშირის სახელმწიფო პრემიაც კი მოგენიჭათ სცენარისათვის. არ გწყდებათ გული, რომ „ჩემი მეგობარი ნოდარი“ კინოში ასეთი ძლიერი არ გამოვიდა?

_ ძალიან გული მწყდება!

„ჩემი მეგობარი ნოდარი“ ორჯერაა გადაღებული, ერთხელ სახელშეცვლით („გამოაღეთ ფანჯრები“. იქ სიმღერები მაინც გადის, ცეკვები...).

ნუ, ვერ გადაიღეს...

ეს ნაწარმოებზე არაა დამოკიდებული. თუნდაც „ვეფხისტყაოსნის“ მაგალითი ავიღოთ... კარგი ნაწარმოებია „ლუარსაბ თათქარიძე“, გადაიღეს. მაგრამ არაფერი არ გამოვიდა...

რეჟისორი დაიყვანს ნაწარმოებს თავის დონეზე და... თუმცა, ეს გააჩნია რეჟისორს!

_ ფიქრობთ, ბატონმა ელდარმა უფრო მოხერხა თქვენს ნაწარმოებში ჩაწვდომა, ვიდრე სხვა რეჟისორებმა?

_ რასაკვირველია.

ელდარ შენგელაია არის პირველი რეჟისორი მაინც.

ელდარ შენგელაიას ყველა ფილმს იმეორებს ხალხი, იმეორებს მასმედია, იმეორებს მთელი ტელევიზია. ახლა „პასიანსსაც“ ახალი რუბრიკა შემოუღია: „გივი, ჩვენ ვართ...“

...ელდარმა გადაიღო, მე დავწერე ასეთი სცენარი, „ასკილის წითელი ყვავილი“. უჩვენებენ, ალბათ, ამ ფილმსაც. მანდ ყველა გმირი ჩემი მოგონილია, ეს უკვე სხვა ჟანრია...

_ ისევ ლიტერატურას ვუბრუნდები. ბატონო რეზო, ყოველთვის მაკვირვებს თქვენი წერის მანერა: ლაკონურად წერთ, პატარა ფრაზაში უზარმაზარი აზრის ჩადებას ახერხებთ, ამ დაწერილ-შეკუმშული წინადადებების გაშლას კი ზოგი მწერალი (ეთიკურობის თვალსაზრისით, არ ვასახელებ), ალბათ, ათეულობით ფურცელს მოანდომებდა. მოკლედ, ისე „ეკონომიურად“ წერთ, როგორც საპატიმროში მყოფი პატიმარი _ ციხიდან ჩუმად გამოსაგზავნ ბარათს...

_ ეკონომიურად ვწერ. მაგრამ არა _ ქაღალდის და მელნის ხარჯზე ( იცინის). ეკონომიური _ მერეა, რომ დაიწურება.

ტოლსტოი, მაგალითად, ასე იწყებს: „ცხოვრობდა ერთი მებატონე, ეძახდნენ ჟილინს“ (ზოგი მწერალი ამას მოანდომებდა სამ გვერდს, რომ დაეწერა: ვიღაც ჟილინი იყო და ცხოვრობდა).

ჰოდა, მოუვიდა დედის წერილი: შვილო, ჩამოდი, ცოლი უნდა გათხოვიო.

მთელი პროლოგი არის მოთავსებული ერთ აბზაცში!

_ თქვენი პუბლიცისტიკა... იგი ყოველთვის აქტუალურია და მძაფრი, მჟღერი და თანამედროვე. მაგრამ, მიმაჩნია, რომ აქ სარკაზმი და ირონია პირდაპირ ყვავის! ინდიელის ისრებივით რომ დაასობთ ხოლმე სიტყვებს, არ გეცოდებათ წერის დროს „ობიექტები“?

_ წერის დროს _ კი.

აღწერის დროს _ არა.

კორექტურის ჩასწორების მერე, კი ვცდილობ, სიტყვა რომ ამოვაგდო, მაგრამ უკვე გვიანი არის, უკან აღარ ბრუნდება.

_ ჩვენ ზემოთ ორჯერ ვახსენეთ კონსტანტინე ლორთქიფანიძე. ეს ის კაცია, რომელმაც გამოსცა თქვენი პირველი წიგნი „ალ-რაზაკის სიკვდილი“. ამის მიუხედავად, 1990 წელს, როდესაც თქვენ „განთიადის“ მთავარი რედაქტორი ბრძანდებოდით, მაინც არ დაინდეთ და გამოაქვეყნეთ თანამედროვე მკითხველისათვის უცნობი მისი ლექსი „საბარგო ავტომობილი“ („მართლა გმირი ხარ, ტყვიით დატენილს არ შეგიცვლია ნაბიჯი გზიდან, რევოლუციის მოღალატენი შენ დასახვრეტად გადაგიზიდავს...“). ვერ აპატიეთ, არა, ამგვარი სტრიქონები?

_ მარტო კონსტანტინეს მიმართ არ ყოფილა ეს. ჩვენ ჟურნალში რუბრიკა დავიწყეთ...

_ „ცისფერი ყანწები“!

_ ქე გცოდნია და... იქ დავბეჭდეთ, სხვათა შორის _ პირველად, ლადო ასათიანის უცნობი ლექსი „წერილი დედას“. მაშინ ცენზურა კიდევ იყო. მაგრამ, მკვდარი ხომ ვერ დაწერდა რამეს ახალს და აღარ მიაქციეს ყურადღება, არც დაფიქრებულან, თორემ მაშინაც არ შეიძლებოდა დაბეჭდვა.

_ „გასასწორებლად“ და შესაფასებლად თუ მოქვთ ხოლმე თქვენთან ახალბედების ხელნაწერები?

_ მოაქვთ.

_ მერე, გყოფნით „გაბედულება“, ბოლომდე უთხრათ სიმართლე?

_ კი. გაოცებულიც დარჩენილან ვიღაცეები, გარეშე მაყურებლები _ ნამეტანი იყოო. რა „ნამეტანი“! მოიტანა, მაჩვენა, მე ვეუბნები: ბიძია, ამას დაანებე თავი, სხვა რამეს მოკიდე ხელი!

აკაკის პოზიციაა: თვალჭრელიძემ თუ ვიღაცამ, გენერალმა, ლექსები მოუტანა. შეუქო და უთხრა, კარგიაო. ის რომ წავიდა, უსაყვედურეს: აკაკი, ახალგაზრდა კაცი მოვიდა და თავზე კინაღამ გადაახიეო და _ ამასო? ის ახალგაზრდააო, ამან კი მოჭამა თავისი ცხოვრებაო, ახლა ამას ლექსები რომ ვუგინო კიდევ, თავისი გაჭირვება არ ეყოფაო?

_ ბაღისკიდის დღევანდელ იუმორს როგორ აფასებთ?

_ არ ვაფასებ. შეიძლება, მოულოდნელია ეს შენთვის...

_ არა, არ არის მოულოდნელი.

_ იუმორი ძალიან რთულია, ისე კი არა, რომ ჩამოვლენ აქ რეპორტიორები და: „იცით, კოლორიტები მომიძებნეთ ახლა და იუმორზე უნდა ველაპარაკო!“

რა იუმორი! ვისა აქვს იუმორი?

იუმორი აქვს რეზო გაბრიაძეს და რეზო ჭეიშვილს.

და, საერთოდ, იუმორი ინგლისიდან მოდის, ებრაელობისაგან მოდის. ადესიდან მოდის და...

ჩვენ სხვა იუმორი გვაქვს: დავით კლდიაშვილი!

...ბაღისკიდეზე იუმორი როგორ არ იყო, სერგია ერისთავები იყვნენ და ვიღაცეები! ახლა ეს დაკნინებულია. უწმაწურობაშია გადასული და ეს ჰგონიათ იუმორი.

გაზეთები გავსებულია უხამსობით.

ვერ დაილაპარაკებ... სადმე დაილაპარაკო ან დაწერო, _ წაიკითხავ, გაზეთშია, მაგრამ _ შებრუნებული! დამახინჯებული!

_ რეზო გაბრიაძე რომ ახსენეთ, ახალი შეკითხვაც გამიჩნდა: თქვენ და რეზო გაბრიაძემ თანამედროვე ქართულ ლიტერატურაში „საკუთარი ქუთაისი“ წარმოაჩინეთ: ფერებით, ხასიათებით, ტიპაჟებით, ცხოვრებისეული ფილოსოფიით, სევდითა თუ სიხარულით. მთელ თქვენს შემოქმედებას კვებავს ბავშვობისა და ყრმობის დროინდელი შთაბეჭდილებები, ქუთაისთან დაკავშირებული ფესვები... მწერლური ხელწერის სხვადასხვაობის მიუხედავად, მაინც დიდ შინაგან სიახლოვეს ვხედავ თქვენს შორის. თქვენ თუ გრძნობთ ამას?

_ კი... მარა, რაღაც ნიუანსებშია განსხვავება...

რეზოს რუსული სკოლა აქვს დამთავრებული. ეს ხელს უშლის და ეხმარება კიდეც.

ასეთივე იუმორი ჰქონდა, საოცარი ნიჭის პატრონი იყო ლევან ჭელიძე. მაგრამ რეზომ ქართული იცის. ქართული იმანაც იცოდა, ოღონდ ვერ ლაპარაკობდა, ვერ წერდა. დაკომპლექსებული იყო ოჯახური აღზრდის გამო.

რეზო გაბრიაძეს თუ დაეხმარა რუსულის ცოდნა, ლევანს ხელი შეუშალა. „პირველი მერცხალი“ ხომ გინახავს?

_ დიახ.

_ ლევან ჭელიძის სცენარია. „პიერი-მილიციის თანამშრომელიც“ მისია... ვერ წერდა ქართულად და განიცდიდა. თორემ ისეთივე ნიჭიერი კაცი იყო ამ სცენარებში, როგორც რეზო გაბრიაძე.

რამდენიმე წლის წინ გარდაიცვალა... უსახელოდ.

გამოაქვეყნა საინტერესო, საინტერესო რომანი _ რუსულად. არც არავის წაუკითხავს.

_ ლევან ჭელიძე ქუთაისელი იყო?

_ მამამისი, სერგო ჭელიძე, წარმოშობით ქუთაისელი იყო, სოხუმის თეატრის მთავარი რეჟისორი. ცნობილი კაცი; ბაბულია ჭელიძე თუ გახსოვს, ბავშვთა ექიმი, მისი ძმა. ჰქონდა ლევანსაც ეს ქუთაისური რაღაცეები, აქ არ უცხოვრია, მაგრამ ჰქონდა. აი, იგივე „პიერი-მილიციის თანამშრომელი“ რომ ნახო... აქაც არის ძალიან საინტერესო ხასიათები.

_ ცხოვრებამ მწერლებს კომერციული აზროვნება ასწავლა და წიგნის გასაყიდად ათასგვარ დათმობაზე წასვლას მიაჩვია. პროფესიონალური მწერლობა დღეს არც ისე ადვილია. თქვენ რას მეტყოდით?

_ აი, სულ შებრუნებითაა.

კომერციული აზროვნება ჰქონდა მაშინდელი მწერლების უმრავლესობას. ისეთ ფულებს აკეთებდნენ და, მათ შორის, ისეთი სახელოვანი მწერლები, სახელებს ვერ დავასახელებ.

ახლა კომერციული აზროვნება კი არა, მათხოვრობაა. და მწერლები გადაიქცნენ მათხოვრებად. დააქვთ წიგნები და...

კიდევ კარგი, ეს რომ წამოსცდა თემურ შაშიაშვილს: „საქწიგნი“ კი არ ვარო, რეზო ჭეიშვილს რატომ არ უთხოვია არასოდესო.

არასოდეს არ მივსულვარ!

 კი, უჭირს მწერალს, აბა, რა, მაგრამ ნამეტანიც ხომ არ შეიძლება, პატივი ხომ უნდა სცე შენს წიგნს?

ამასწინათ, ერთი შემეხვეწა, შემყევიო და შევყევი თბილისში ერთ „ბუტკაში“. გამოართვა 3-4 ცალი იმ კაცმა, თან აჩვენა: ყველა მწერლის წიგნი ჰქონდა სადღაც-სადღაც შეკუჭული. დრო რომ გავა, მერე დაწვავენ.

_ როგორ თუ დაწვავენ?

_ აბა, რას უზამს, თვითონ მწერალი ხომ არ გაყიდის? მუშას რომ მისცე, არ წაიღებს სახლში. რა გამოდის? ესე იგი, შენ მიდიხარ, ფულს სთხოვ ამით, როცა წიგნით ხელში მიადგები ვინმეს.

ალბათ, სახელმწიფო რომ გაძლიერდება, ესეც დარეგულირდება... აღარ იქნება ეს ამდენი მოზღვავება! მწერლობა აღლუმი აღარ არის. იგი აღარ იქნება არც სახელის საშოვნელი დარგი და არც ფულის. ვინც ბუნებითაა ასეთი და სხვა ცხოვრება არ შუძლია, ის დარჩება მწერლად.

_ ბატონო რეზო, რა სამუშაო გიდევთ ამჟამად საწერ მაგიდაზე?

- ამჟამად საწერ მაგიდაზე მიდევს მასალები ჟურნალ „მწვანეყვავილასათვის“...

_ მწერლური სამუშაო რა გაქვთ?

_ მწერლურია, ხო. გაზეთი ჟურნალად გადავაკეთე, ილუსტრირებულ ჟურნალად. აი, აქ ნახავ ისეთს ჩემს მწერლობას, მაღალი დონისას.

მივდივარ, მოვდივარ, ვწვალობ, მინდა, რაღაც გამოვიდეს. ჩამოვედი და სახლი გატეხილი დამხვდა.

_ რას ბრძანებთ?

_ ეს პირველად კი არა, მესამედ!

ამ ოთახს რომ უყურებ, 40 პოლიციელი იყო აქ, არც ერთი არაფრის გამკეთებელი, _ ძაღლებით, ავტომატებით. შაშიაშვილისთვის რომ არ დამერეკა, არც ერთი არ მოვიდოდა, მაგრამ... დავურეკე და ვუთხარი: მე ვყიდი სახლს, წავიდე უნდა-მეთქი.

სულ ნაძირალებით აივსო ეს უბანი. საერთოდ, ქალაქიც. ცოლქმრის საწოლიდან რომ გადასაფარებელს აიღებ, ტელევიზორს გაახვევ, რაღაზეა აქ ლაპარაკი! გაჭირვებამ მიიყვანა იქამდეო! არა მარტო გაჭირვებამ, დაეცა, რაღაცნაირად, ხალხი!

ე.ი. ყველაფერი, რაც ყოფილა ეს ზნეობა, თურმე, შიშისაგან! შიშის სინდრომი რომ მოეხსნათ, ყველა „გათავისუფლდა“, განსაკუთრებით _ ახალგაზრდები, ბავშვები...

 

სწორედ ამაზე ფიქრია, გულს რომ სტკენს მწერალს, თორემ „უმნიშვნელო“ დანაკარგს (მიუხედავად იმის, მისი ოჯახის ეკონომიკას ესეც დაეტყო) არაფრად თვლის.

რეზო ჭეიშვილმა გაცილებით მძიმე მორალური დარტყმა და შეურაცხყოფა მიიღო, ვიდრე მისი სახლიდან ტელევიზორისა და რაღაც-რაღაცის წაღებაა.

„დინოზავრებისა“ და ქუთაისზე დაწერილი უამრავი მოთხრობის ავტორი, მშობლიური ქალაქის დიდი გულშემატკივარი და მეჭირისუფლე, მისი მარადიული მსახური და სულიერად მაშენებელი, ვიღაც უღირსმა ქუთათურებმა სამგზის გაქურდეს! სამგზის ხელჰყვეს მწერლის ბინა და საცხოვრისი!

ბაცაცებმა არასოდეს იციან, რა წარუშლელ კვალს სტოვებს მათი ტალახიანი ნაფეხურები დიდი შემოქმედის სულში.

ეს უფრო საზოგადოებას და, პირველ რიგში, ქალაქის ხელისუფლებას უნდა მოეხსენებოდეს.

მწერლის უტელევიზორო ოთახში კი დიალოგი ასე სევდიან, უხალისო ნოტებზე დასრულდა, ჩვენი ყოველდღიური ცხოვრების შესაფერისად.

იქნებ, იმიტომაც, რომ არ თოვდა?

და არ ემატებოდა დადებულ სუფთა თოვლს ახალი ფიფქები _ შალიკო ხვინგიაძის გულუბრყვილო, ლამაზი, კეთილი ტყუილებივით.

 

 

 „P.S.“(„პოსტსკრიპტუმი“). №2 (69). 17-21 იანვარი, 2000 წელი.